Ik ben een magneet. Een mama-magneet. Die conclusie heb ik definitief getrokken. Natuurlijk was het me in elf jaar moederschap best al vaker opgevallen. Waar ik ben, zijn mijn kinderen. Zelfs midden in de nacht. Als je ziek bent. Net bevallen bent. Doodmoe bent. Of als je onder douche staat. Op de wc zit. En al helemaal als je denkt even iets voor jezelf te kunnen gaan doen. Waar mama is, zijn de kinderen. Òok als papa thuis is. Of misschien wel juist als papa thuis is. Mama is een magneet. Als werkt dat ook weer niet altijd…
Inhoudsopgave
Gezelligheid aan tafel
De situatie. De kinderen zitten gezellig met z’n vieren aan de eettafel te knutselen. De hele tafel ligt vol papier, lijm, scharen, verf en kwasten. Er wordt vrolijk gekwetterd onder elkaar. Af en toe help ik een beetje, maar ze helpen ook elkaar. Na een minuut of tien zijn ze allemaal zelfstandig bezig en bedenk ik dat ik wel even de was kan gaan opvouwen. Ik zeg niks, maar piep er stiekem tussenuit. Mompel iets over dat ik even naar boven moet. De kinderen kijken me meewarig aan en gaan verder met knutselen.
Was opvouwen?
Boven pak ik de bak met wasgoed en ga in de waskamer zitten. Ik maak zes denkbeeldige vakken op de grond. In elk vak verzamel ik de opgevouwen was voor één persoon in ons gezin, zodat ik dit straks snel en eenvoudig in de juiste kamers in de kast kan leggen. Ik zit net 2 minuten lekker de was op te vouwen, als ik beneden gestommel hoor. Iemand roept: dat ga ik tegen mama zeggen! Het gestommel komt dichterbij. De kinderclub is onderweg naar boven. Ik hoor ze alle vier de trap op lopen. De oudste het snelst, de jongste het langzaamst.
We gaan naar mama
In no time staan ze bij me in de waskamer. Ze hebben allemaal iets te vertellen: wat ze hebben gemaakt in de 40 seconden dat ik boven was, wie een schaar heeft afgepakt, dat ze geen zin meer hebben om te knutselen en dat de blauwe verf op is. Ik probeer naar de verhalen te luisteren, verzin oplossingen en probeer ze opnieuw naar beneden te krijgen. Tevergeefs.
Een nieuw spel
Inmiddels heeft Lenthe Playmobil boven uit de kast gepakt, Yuren voetbalt met een prop papier, Sterre staat een doos met juist binnengekomen bestellingen te bekijken en Fee doet pogingen mij te helpen met het opvouwen van de was. Ik krijg niet de indruk dat ik nog in alle rust de was op kan vouwen. En ook niet dat de kinderen nog naar beneden zullen gaan om verder te knutselen.
Mama is een magneet
Ik stop er maar mee, die was opvouwen. Teleurgesteld loop ik naar beneden, waar ik een enorme puinhoop aantref. Zowel op tafel, als op de grond. Ik roep naar boven dat ze dat moeten komen opruimen, maar niemand luistert. Als er opgeruimd moet worden, zijn ze opeens allemaal Oostindisch doof. Dan ben ik ineens helemaal geen magneet en kan ik in alle rust hun zooi opruimen….
