Vliegen met kinderen

 Vliegen met kinderen. Daar kun je erg tegenop zien, of juist helemaal niet. Hoe het voor jou is, zal ook afhangen van je ervaring (als je die hebt) en hoe jouw kinderen zijn. Onze kinderen zijn relatief makkelijk èn we hebben al een paar keer met ze gevlogen. Dat ging altijd goed. Met Lenthe zaten we zelfs al in het vliegtuig toen ze pas 6 weken was.

Maar goed, nu gingen we natuurlijk met 4 kinderen, waarvan eentje een 7 maanden oude baby is. Best een beetje spannend!

Het begon al met inpakken. Voor 4 kinderen moet er een hoop mee. Gelukkig wisten we dat het mooi weer zou worden. Ik heb dus vooral jurkjes (voor de meiden) en korte broeken (voor Yuren) ingepakt. Desondanks was de koffer te zwaar (7 kilo) en moesten we €70,00 bijbetalen. Afzetterij, aldus ons. Want we hadden maar 1 koffer en bijna geen handbagage.

Bij het ontbijt waren alle kinderen gespannen. Dat uiten ze ieder op hun eigen manier en ze hebben ook allemaal iets anders nodig. Sterre is altijd erg huilerig en heeft een knuffel nodig. Yuren wordt stil en teruggetrokken en zegt dat er niks aan de hand is. Als je doorvraagt blijkt hij toch zenuwachtig te zijn en helpt het om even kort met hem te praten. Alleen de erkenning is al genoeg. Lenthe wordt juist druk en gaat in de regelmodus. Ze bedenkt opeens de meest gekke dingen die òòk nog mee moeten: “m’n regenlaarzen, voor als ik daar naar de boerderij ga!”. Die moeten we altijd een beetje temperen.

Na de nodige, op het allerlaatste moment, poep- en plas pauzes, konden we vertrekken.

Op het vliegveld gebeurt er natuurlijk vanalles: inchecken, koffer inleveren, paspoortcontrole, enz. Daar zijn de kinderen wel even afgeleid. Daarna sta je bij de gate en dan duurt het allemaal toch wel erg lang voor je zo’n vliegtuig in mag. Gelukkig hadden we broodjes ter afleiding. Daarna deed ik Fee in de draagdoek en verzon ik loop-spelletjes met Lenthe. Lopen als een reus, als een kabouter, als een spin. Het zag er zo grappig uit dat Yuren en Sterre ook mee gingen doen.

Eindelijk was het tijd om te boarden! We moesten naar beneden. Er was een trap, die bomvol stond. En er was een lift. Wij vonden met 4 kinderen en een buggy de lift wel een goed plan. Slimme zet, want daardoor konden we als een van de eersten naar binnen.

In het vliegtuig zelf vonden de kinderen het reuze spannend. Riemen vast, Fee met zo’n speciale riem om bij mama op schoot. Doornemen van de veiligheidsinstructie. Vooral Lenthe zat vol vragen over het zwemvest ed. Later tijdens de vlucht vroeg ze: wanneer gaan we nou glijden? (Alleen als het vliegtuig neerstort schat…)

Het opstijgen vonden ze supergaaf. En ook dat we daarna door de wolken vlogen. Maar na 20 minuten werd het toch wel saai…

Sterre had een boek mee wat ze las, Yuren mocht even op mijn iPhone iets van TocaBoca doen en Lenthe zat lekker te kletsen en viel snel in slaap. Fee zat afwisselend bij mij of Maik op schoot.

De vlucht duurde 3 uur. Het laatste half uur was niet tof. Zowel ik als Lenthe hadden hele erge oorpijn tijdens het het dalen. Lenthe gilde het uit van de pijn. Zo zielig. De anderen schenen niet of nauwelijks last te hebben.

Eenmaal aan de grond was het leed snel vergeten. We mochten er uit! In al hun enthousiasme renden de kinderen voor ons uit: eindelijk weer bewegen! Lenthe viel 3 x bijna van de trap, ik hield mijn hart vast. Toen we op de koffer stonden te wachten moest uiteraard iedereen plassen. Dus daar ging ik, met de kinderschare, naar een smerige en veel te drukke vliegveldwc. Ik hoorde mezelf wel 6 x roepen: “nergens aankomen!” Als die Portugezen Engels hadden gekund, hadden ze vast gedacht dat ik smetvrees had.

De koffer was er vlot, we liepen naar buiten waar we opgehaald zouden worden door een taxi. Alleen stond er niemand met een bordje met onze naam er op. Wel besloot Lenthe pal voor de uitgang dat er NU lippenstif op moest. En die zat in haar bielet-tasje (toilettasje) en die zat weer in haar rugzak. Dus die rugzak moest per se daar en op dat moment leeggehaald. Dat de uitgang nu geblokkeerd werd en het halve vliegtuig over haar struikelde maakte echt niks uit. Toen ik haar tas afpakte, zette ze het op een krijsen en veroerde geen vin meer. Iedereen op het vliegveld keek me ineens aan alsof ík hier de lastige peuter was. Welke heksenmoeder maakt zo’n schattige 3 jarige nou zo aan het huilen?

Anyway, na zo’n minuut of 10 vond de taxichauffeur ons alsnog. Lenthe was inmiddels weer bijgedraaid en beweerde in de auto dat ze he-le-maal niet boos was geweest (hoe kwam ik erbij?). De taxichauffeur had een dvd schermpje met Frozen (kids blij) èn wifi (papa & mama blij) in de auto. De transfer van vliegveld naar resort verliep dan ook uitermate rustig 🙂

Vliegen met kids? Dat kan dus prima! Maar zorg voor voldoende afleiding, ga ruim op tijd weg en calculeer in dat kinderen nou eenmaal moe en lastig zijn op zo’n reisdag. Dat komt het vàst goed!