Het was een verdrietige week. Dat hadden jullie al begrepen. Afgelopen zondagnacht overleed mijn oma. Ze was 87. Hoewel dat een prachtige leeftijd is en haar gezondheid de laatste maanden hard achteruit ging, laat ze toch een leegte achter. Ik belde, al vanaf dat ik op mezelf woon, iedere week met mijn oma. De laatste 8 weken via de mobiele telefoon van mijn moeder, want in het verpleeghuis waar ze zat, had ze geen telefoon meer. Het bellen ging sowieso al niet meer zo goed. Ze begon doof te worden. Ze kon me vaak niet goed verstaan, en ook motorisch werd bellen steeds lastiger. Toch bleef ze tot het laatst mijn telefoontjes waarderen. Zelfs de woensdag voor ze in slaap viel, om na 5 dagen slapen niet meer wakker te worden, had ze nog met me willen bellen. Het lukte niet meer. Ze brak haar heup, kon niet meer revalideren en overleed vrij snel daarna.
Op maandag en dinsdag heb ik gewoon gewerkt. Nou ja, gewoon. Ik was naast werken ook veel bezig met de crematie. Wanneer is het, vrij regelen voor de kinderen, hoe gaat het er uit zien, welke bloemen komen er, enz. Ik belde veel heen en weer met mijn moeder hierover.
Woensdag was er van mijn werk een grote conferentie. Op zich heel erg leuk en interessant. Ik zag bovendien allerlei oude collega’s en andere bekenden. Ik ben tot half 2 gebleven, om vervolgens naar Zeeland te gaan. Zo kon ik mijn moeder nog wat helpen met de laatste zaken rondom de crematie en mezelf in alle rust voorbereiden op wat komen ging. De kinderen tekenden nog een mooie kaart voor oma op de kist.
Op donderdag was het dan zover. Maik en de kinderen kwamen mij ophalen bij mijn ouders. We gingen eerst naar de Intratuin om witte bloemen. Alle kinderen mochten zelf een witte bloem kiezen. Iedereen koos iets anders. Er zat in elk geval een orchidee bij. Mijn oma hield van orchideeën. We kochten een plant en knipten daar 1 tak met orchideeën af. De rest van de orchidee prijkt nu in mijn vensterbank.
Daarna mochten we nog afscheid nemen van mijn oma. Ze zag er heel dood uit, maar wel mooi. Zo gek dat je niet meer even met haar kunt babbelen. Nog een laatste woordje wisselen. Daarna ging de kist dicht, die door oa mij de auto in werd gedragen. Zwaar, maar mooi om te doen.
We reden achter elkaar naar het crematorium, waar de dienst was. Het was kort, ingetogen, maar mooi. In besloten kring. Dat wilde ze graag. Ik heb nog iets gezegd. Dat had ze ooit aan me gevraagd dus ik wilde dat graag. Als ze ergens om een hoekje heeft kunnen meekijken, hoop ik dat ze het mooi vond. En ook een beetje moest lachen.
Na de dienst gingen we lunchen aan de boulevard. De kinderen speelden gezellig, die zijn al snel weer met andere dingen bezig. We hebben nog wat nagepraat en rond een uur of drie ging iedereen zijn eigen weg. Wij moesten nog terug naar Den Haag, dus zijn in de auto gestapt.
Vrijdag was ik vrij, en een dagje met de kinderen. Die waren inmiddels al aardig hyper vanwege het feit dat Sinterklaas zou komen. Ik had het Sinterklaashuis ingericht en alle verkleedkleren beneden gelegd. Er werd meteen mee gespeeld. Verder deed ik een wasje in de wasmachine van mijn oma. Die van ons was namelijk stuk gegaan op woensdag, waardoor ik die van mijn oma kon ophalen. Ik vind het wel mooi, zo denk ik ieder weekend aan haar, als ik de was doe.
Op zaterdag leefde ik mee met onze bloggers Heleen en Nelleke, die een korte perstrip mochten maken van Srprs.me. Eigenlijk zou ik zelf gaan met Heleen, maar ik zag het na deze bewogen week niet zo zitten. Ze kwamen uiteindelijk terecht in… Brugge! Ik keek zelf met de kinderen naar de aankomst van Sinterklaas op tv, printte het Sinterklaas-dobbelspel uit voor de kindjes zodat ze dat konden spelen en natuurlijk mochten de kinderen hun schoen zetten. Voor het eerst met 4 kindjes! Wat een rijkdom…
De volgende ochtend zaten daar leuke spelletjes in. Dat kwam meteen goed uit, want het was vreselijk slecht weer. We hebben dus de hele dag spelletjes gedaan. En ik heb ook wat gewerkt. Natuurlijk is het geen Sinterklaas zonder warme chocolademelk en kruidnoten.
Op naar een nieuwe week!
